Benevolence and Conjugal Union: Luther’s Views on the Moral Context of Marriage, Natural Right and the Moral Limits of Marital Union

Abstract

God se roeping om welwillendheid toe te pas en te manifesteer regdeur die wêreld, behels in die praktyk dat reg en die liefde onskeibaar is: die liefde verskaf aan die reg sy morele inhoud en die reg verleen aan die liefde sy sosiale vorm. Alle sosiale vorme is daarom onderworpe aan die liefde en die eise van die Morele Wet. Die huweliksinstelling en die huweliksband wat daaruit voortspruit, is ook onderworpe aan God se Morele Wet en die tipiese vorm van welwillende liefde wat die huweliksinstelling vergesel. Die sosiale vorm van die huweliksliefde is, daarom, nie ’n aangeleentheid wat afhanklik is van die willekeur van mense nie, maar van God se voorsienige bestuur van die wêreld. As sodanig maak die morele konteks van die huwelik as ’n natuurlike reg en die morele perke van die huweliksinstelling nie voorsiening vir ’n reg tot sogenaamde selfde geslag huweliksinstellings buite die morele perke van die verbintenis van een man en een vrou vir die duur van hul lewe nie. Deurdat menseregte na vore tree in die sfeer van morele vryheid, kan daar nie ware regte wees wat deur die Morele Wet verbied word nie – ’n reg is méér as regmatigheid vir sover dit ’n sekere kompetensie om te handel in verhouding tot ander mense aandui, welke vryheid deur die morele wet self verleen word en andere verbied om met sodanige vryheid in te meng. Daarom is daar geen basiese mensereg om ’n “huwelik” met ’n persoon van dieselfde geslag te sluit nie; voorts is daar geen morele (of juridiese) regverdiging daarvoor om sodanige verbintenisse te erken en sodanige verbintenisse as legitiem (of regmatig) te aanvaar nie.